Przedstawia dwa prawzory autorytetu w dziedzinie poznania filozoficznego i naukowego: Platona i Arystotelesa, przeciwieństwa w ich stawaniu się i trwaniu. Poprzez przykładowe analizy roli niektórych autorytetów w późniejszym rozwoju nauki dochodzi do zagadnienia przejścia od autorytetów w nauce do nauki autorytatywnej, zagadnienia, które może być wysuwane zwłaszcza w nowoczesnym przyrodoznawstwie. Wydobywa też dwa rysy charakterystyczne dla nowożytnego i szczególnie nowoczesnego okresu w dziejach nauki: zastępowania autorytetów uniwersalnych autorytetami specjalistycznymi oraz ograniczenia czasowego trwania, ważności autorytetu.W ramach szerszej koncepcji autorytetu znajdują się również studia i artykuły z pogranicza zagadnień autorytetu i innych kwestii czy to socjologii nauki, czy to polityki naukowej.
