Jerzy Łanowski sięgając jakby do prahistorii problemu kreśli portret greckiego uczonego. Spraw bardzo ważnych dla nauki współczesnej dotyczą wnikliwe uwagi Jana Baszkiewicza na temat stosunku autorytetu naukowego i krytyki naukowej. Na przykładzie nauk historycznych Władysław Czapliński demonstruje niezbędność autorytetu dla pracy naukowej, lecz równocześnie podkreśla potrzebę krytycznego odnoszenia się do autorytetów. Rola środowiska, ilustrowana na przykładzie wrocławskiego środowiska matematycznego, zagadnienie kariery naukowej, sprawy naukowego kierownictwa – wszystkie te tematy bezpośrednio lub pośrednio odniesione do zjawisk autorytetu w nauce, poruszone w przyczynkach Elżbiety Jabłońskiej i Bertolda Łysika, Krzysztofa Pigonia, Jerzego Skowrońskiego – wskazują, że w naszym zbiorze znalazły się podejścia do problemu autorytetu w nauce nie tylko ufundowane na założeniach teorii socjologicznej, lecz wynikłe także z samych doświadczeń życia naukowego i refleksji nad nimi.
