Ten proces selekcji ma więc jakby dwa oblicza: indywidualne i grupowe, wzajemnie się. dopełniające; oba składające się na zjawisko, które Merton określił mianem „kumulatywnego procesu nagradzania w nauce”. Badania empiryczne poszukują głównie organizacyjnych uwarunkowań kształtowania się indywidualnego prestiżu w nauce, w mniejszym stopniu zwracając uwagę na udział w tym procesie samej twórczości. Zjawiskiem pośredniczącym między twórczością naukową a ustalaniem się indywidualnego prestiżu i autorytetu jest widoczność (visibility) naukowca. Efekty jego twórczości muszą być najpierw dostrzeżone przez szersze środowisko. O widoczności decyduje tak indywidualna strategia badawcza, jak i ramy organizacyjne nauki. Omówimy teraz niektóre wyniki badań empirycznych.
