Co pozostaje poza owym racjonalnym uzasadnieniem i co je dopełnia — to sugestywna moc nosiciela autorytetu. Czyni on to, co czyni każdy autorytet: zaszczepia swoim zwolennikom określone wyobrażenia, otwiera przed nimi nowe perspektywy poznania i przetwarzania świata, kieruje w określonych kierunkach ich dążenia. W odniesieniu do współczesnych autorytetów w nauce nie zawsze łatwo oddzielić to, co wynika z rzeczywistych poznawczych osiągnięć i ich rozumowych ujęć, co zaś przypisać trzeba mocy wychodzącej poza sferę czysto racjonalnych oddziaływań. Kiedy w jednej dziedzinie nauki – jak to bywa w naukach społecznych – występuje w tym samym czasie kilka autorytetów, które przyjmują różne założenia naukowe i torują drogi różnym kierunkom badań, można najprędzej podejmować próby oddzielenia tego, co racjonalne, od tego, co pozaracjonalne w działaniu autorytetu. .
