W tym świetle osobowość człowieka nauki, który zdobywa pozycję autorytetu naukowego, nie jest oderwana od całej sfery jego oddziaływań we wszystkich ich pokładach: tak tych, które przybierają postać oddziaływań całkowicie zracjonalizowanych, jak i tych, w których dochodzą do głosu jawne lub ukryte pierwiastki o irracjonalnym charakterze. Osobowość jest zwornikiem sił racjonalnych i irracjonalnych, które współtworzą stosunek między nosicielem autorytetu a kręgiem jego odbiorców. Siła autorytetu naukowego wyraża się m. in. w tym, że jest on zdolny ludziom w swoim kręgu narzucać określone koncepcje teoretyczne, osobliwy sposób widzenia i poznawczego ujmowania całości świata czy też tego jego wycinka, który znajduje się w zasięgu danej dziedziny. Nie oznacza to bynajmniej, by w każdym przypadku koncepcje te musiały być w pełni racjonalnie uzasadnione.
