W klasycznym już dzisiaj eseju o „efekcie Mateusza” w nauce wskazywał on na dialektyczny proces wzajemnego wpływu twórczości i społecznego uznania wyrażonego explicite, np. za pośrednictwem nagrody Nobla. Wyróżnieni naukowcy stają się. bardziej widoczni, uzyskują automatycznie większy dostęp do bazy materialnej (laboratoria, fundusze na badania itp.) oraz nieproporcjonalnie duży potencjał zaufania: w kwestiach spornych (jak np. o pierwszeństwo czy autorstwo wynalazku) im przyznaje się rację. Uznanie społeczne spotyka już jednostki wybrane spośród najbardziej utalentowanych, a vvszelkie honory i inne jego przejawy oraz oczekiwanie środowiska wzmacniają motywację i tendencje perfekcjonistyczne nagrodzonych.
