Główną rolę – według Manniche’a i Falka – odgrywa tu charakter wkładu indywidualnego typowy dla danej dyscypliny, a związany z jej stopniem zaawansowania. W fizyce istotny wkład polega na konsekwentnej systematyzacji wiedzy o walorze przewidywalności, podczas gdy np. w medycynie, gdzie wkład ten polega na uzupełnianiu wiedzy empirycznej, zapewnić go może długa seria doświadczeń. Relatywność prestiżu związana jest nie tylko z charakterem dyscypliny czy specjalności naukowej, ale także z typem instytucji. Bardzo ciekawego materiału dostarczają badania B. G. Glasera. Wyodrębnił on naukowcow- kosmopolitów, nastawionych na karierę profesjonalną, których grupą odniesienia jest międzynarodowe środowisko badaczy uprawiających ich dyscyplinę, oraz „naukowców lokalnych”, nastawionych głównie na realizację wymogów instytucji zatrudniającej ich.
